Ik word eerst altijd even stil, als ik rellen zie zoals afgelopen week in Amsterdam, waarbij supporters van het Israëlische voetbalteam Maccabi Tel Aviv belaagd werden door pro-Palestijns jongeren in Amsterdam. Waarom? Omdat ik eerst even wil beseffen waar ik getuige van ben. 

Waren het wel pro-Palestijnse jongeren, of was het Marokkaans tuig? Waren het sportieve supporters van een voetbalclub uit Tel Aviv of waren het ongure relschoppers, uit op conflict of zelfs de Mossad?

De eerste dagen buitelen de beelden en de meningen over mijn scherm. Ik heb er X een paar dagen voor laten liggen en dat vond ik jammer, want het nieuws overschaduwde de eclatante overwinning van Donald Trump, hetgeen voor mij een stap voorwaarts markeert naar een betere wereld, waar globalisme hopelijk geen kans krijgt. We hebben nog tot 2030 om de Agenda 2030 en de levensgevaarlijke klimaatplannen een halt toe te roepen, dus Trump had geen verkiezing later moeten komen. Nu maar afwachten wat hij voor elkaar krijgt. Maar dat terzijde.

Olifant in de kamer

In de verslaggeving rondom de rellen kan niemand iets goed doen. Houd je de Israëliërs een beetje de hand boven het hoofd, negeer je het gruwelijke geweld van Israël in Gaza en Libanon. Neig je sympathie te voelen voor de slachtoffers in Gaza, dan ben je antisemiet en lijkt een herhaling van de Holocaust op de loer te liggen, waar je dan zomaar voorstander van genoemd kunt worden. Andersom trouwens worden de moslims in Nederland gebruikt voor een Holocaust 2.0 scenario, waarbij een westerse afkeer tegen Islamisering gezien wordt als een herhaling van zetten uit de jaren ’30 van de vorige eeuw.

Kortom, welk standpunt je ook kiest, je loopt tegen de cancel cultuur aan. Maar er staat een olifant in de kamer, die nog niemand ziet.

Verder kijken…

Wie net als ik gespecialiseerd is in NLP weet veel over communicatie en hoe om te gaan met dit soort conflicten. In debatten als dit is het belangrijk om op zoek te gaan naar de gezamenlijke waarde. Dus iets wat beide partijen graag willen. Vind je die waarde niet, dan ga je op zoek naar een waarde die contextueel het beste zou passen. Die zoektocht duurt soms even, maar gaf me dit keer tijd om mijn woorden zorgvuldig te kiezen.

Wat willen we samen?

Allereerst op zoek naar de gezamenlijke waarde. Willen we allemaal een betere samenleving? Ja, zou je kunnen zeggen, maar dat geloof ik niet meer. Daarvoor lopen er teveel agenda’s door elkaar. Hiervoor verwijs ik naar mijn column over het businessmodel dat disruptie heet. Daarin leg ik uit hoe polarisatie wordt ingezet en uitgebuit, om bevolkingsgroepen tegenover elkaar te zetten. Dat moet ik uitleggen. 

• Je zou Israel ervan kunnen beschuldigen de rellen te hebben uitgelokt om net als na ’40-’45 een slachtofferrol te kunnen claimen.
• Je zou Halsema en haar linkse kliek ervan kunnen beschuldigen de rellen niet goed te hebben neergeslagen, om het stemming op straat nog meer te verdelen, onder het motto van de ‘verdeel en heers’ strategie. Een verdeelde bevolking schreeuwt op een gegeven moment om hulp en vaak willen ze dan de verandering die jij voorstelt, waar ze onder andere omstandigheden faliekant tegen zouden zijn geweest. De corona-vaccins zijn daar een mooi voorbeeld van. Was er geen noodzaak geveinsd, dan had geen mens zo’n gloednieuwe en onbekende spuit in zijn arm laten zetten.

Een betere samenleving willen we waarschijnlijk niet allemaal. Ook die Marokkaanse jongeren niet. Die willen gewoon hun plek in de samenleving op hun manier. Het establishment ook niet, want mensen met zelfvertrouwen zijn lastig te beïnvloeden. Welke gezamenlijke waarde willen we dan wel? Gelijkheid? Respect? Vrijheid? Gelijkmoedigheid? Nee, nee, nee en nog eens nee. Mensen die de globale agenda aanhangen willen geen vrijheid en ze roepen ‘respect’, maar alleen als je het met ze eens bent.

Wil je de gebruiksaanwijzing van je bovenkamer ontvangen? Dit is het enige boek ter wereld, dat uitlegt hoe je hoofd werkt. Krijg meer grip op je gedrag en je emoties!

De scheidsrechter

Als we geen gezamenlijke waarde kunnen bedenken, moeten we op zoek naar een scheidsrechter. Een waarde die onomstotelijk is, die er altijd al is geweest, maar die helaas wat meer in het voordeel van de één, dan van de ander zou kunnen werken. Die waarde is er. Al eeuwen.

West-Europa kent al eeuwen een Joods-Christelijke geschiedenis. Ons land staat vol met kerken en synagogen, die oorlogen hebben doorstaan en die het straatbeeld bepalen. De laatste veertig jaar zijn daar wat moskeeën bijgekomen, maar het waren onze Joods-Christelijke voorvaderen, die na de Tweede Wereldoorlog Nederland weer opbouwden tot een welvarende economie. Daar ligt een erfenis die we mogen eren.

Ontzuiling

Al decennia is het geloof niet langer leidend in onze samenleving, maar dat betekent niet dat het uitgestorven is. Sterker nog, de Joods-Christelijke roots zijn nog altijd diep verankerd in de wet, “Zo Helpe mij, God Almachtig”, de leefomgeving, de bevolkingssamenstelling en ons onderwijs. Als we in Nederland een keuze zouden moeten maken op basis van de samenstelling van de bevolking en haar ideeën, dan zou binnen onze landsgrenzen het Joods-Christelijke belang prevaleren.

Vroeger, komt-ie weer… vroeger was het leven duidelijk. De kerk bepaalde en de mensen wisten wat ze moesten geloven en wat niet. Heb uw naaste lief, zoals u ook uzelf lief hebt. Dat lijkt ultieme gelijkheid te propageren, maar onze cultuur en onze geschiedenis mag op dit moment de leidende scheidsrechter zijn, van mij. Door de ontzuiling is een groot deel van West-Europa de weg kwijt geraakt. Neo-liberale politici willen daar maar wat graag de WOKE-ideologie voor in de plaats stellen. Woke betekent, dat mensen gecategoriseerd worden op kleur en geslacht, maar dat dat niets zegt over de identiteit die zij kiezen en dat iedere keuze daarin gerechtvaardigd is. Klinkt mooi, maar in de praktijk druist het in tegen elke biologische wet die je maar kunt verzinnen én tegen de cultuur.

Hoe werkt dat elders?

Stel je eens voor, dat de leiders van een land als Qatar of Iran zouden besluiten, dat de Sharia en de Koran niet langer leidend waren voor de cultuur in hun land. En dat ze democratische wetten conform de Amerikaanse Constitutie zouden integreren. Het land zou, in de ogen van sommigen, bevrijd zijn van veel te strenge leefregels. Maar in mijn ogen zou je complete bevolkingsgroepen hun ruggengraat ontnemen. Deze landen zijn nu eenmaal Islamitisch, zoals ons land Joods-Christelijk is.

En met deze bril lijkt het mij gerechtvaardigd om met respect de pro-Palestina demonstranten, de jongens die Israëlische voetbalsupporters de Amsterdamse grachten in gooiden en die Plein ’40-’45 op 11 november 2024 sloopten, streng aan te pakken. Je woont in een Joods-Christelijke gemeenschap en je gedraagt je daarnaar. Doe je dat niet, dan verzoeken wij je vriendelijk doch dringend, niet goedschiks dan kwaadschiks, een andere plek te zoeken om te gaan wonen. Het is meedoen of vertrekken.

Ruggengraat

Onze samenleving is haar ruggengraat verloren. Door al het gepolder durven we niemand meer voor te trekken boven een ander. Gelijk voor de wet betekent nog niet dat we gelijk zijn. We zijn verschillend en zoals een zoetwatervis niet gedijt in zout water, zo kunnen en mogen we tot de conclusie komen, dat de extreme Islam niet gedijt in een Joods-Christelijke samenleving.

Keur ik daarmee het geweld van Israel in Gaza en Libanon goed? Nee. Maar die kwestie heb ik ook al honderden keren uitgelegd: oorlogen zijn conflicten tussen leiders, waar burgers het slachtoffer van zijn. Burgers onderling willen vaak maar een ding: vreedzaam naast elkaar samen leven. En zoals Nederland een Joods-Christelijke samenleving is, zo is Israel een land waar twee culturen het met elkaar moeten zien te rooien. Vergelijk het met België, waar Walen en Vlamingen het ook met elkaar moeten regelen, hoe lastig dat soms ook gaat. Ze slaan elkaar in ieder geval niet de hersens in. 

Standpunt van de regering

Mijns inziens zou het standpunt van de regering moeten zijn:

1. Zero-tolerance voor relschoppers, ongeacht hun afkomst. 
2. Prevaleren van de Joods-Christelijke cultuur en dus afremmen van de opkomst van de Islamitische cultuur, door middel van het sturing binnen het Islamitisch onderwijs, een speciale vergunning op de bouw van moskeeën en het keihard werken aan de integratie van mensen op een veel dieper niveau dan talenkennis en kennis van de geschiedenis alleen, bijvoorbeeld door het onacceptabel te maken dat vrouwen in Nederland gesluierd over straat gaan in een cultuur waar onze grootmoeders en overgrootmoeders zo hard gestreden hebben voor hun vrijheden, hun borsten, hun baarmoeder en hun wapperende haren.
3. Op diplomatiek niveau elke vorm van oorlog en geweld, in Oekraïne, Gaza of waar dan ook ter wereld, ten strengste veroordelen en altijd de focus houden op het bewerkstelligen van vrede en succesvolle samenwerkings- en handelsovereenkomsten.

Ik wens Dick Schoof, Geert Wilders en Femke Halsema veel wijsheid toe. Daar ontbreekt het volgens mij nog een beetje aan.

Igor van Kaam