Op 9 april begon mijn Veertig Dagen Retreat van nieuws en sociale media en graag deel ik met jullie hoe mij dat bevalt. Op dit moment, 5 mei 2025, heb ik nog 13 dagen te gaan.

Geen telefoon geeft rust in het hoofd

Het was de eerste weken totaal niet lastig om de telefoon uit te laten. We reisden door Zuid-Afrika en het landschap veranderde iedere honderd kilometer gigantisch. Dat is één van de schoonheden van Zuid-Afrika. Onder de indruk van de prachtige plekken die we bezochten, de vermoeiende reisdagen en de gezellige avonden had ik geen enkele behoefte aan nieuws. Nieuws op de radio ging ook meteen uit of er ging een CD in de speler van de autoradio.

Eindelijk rust in mijn hoofd. Geen stress over wat Trump allemaal uitspookt, hoe de ontwikkelingen in Oekraïne verlopen, welke dingen er nu weer mis gaan in het Nederlandse parlement en hoe mensen op sociale media over elkaar heen buitelen over hun mening over blckbx en Flavio Pasquino.

“Mijn menselijkheid kan pas tot uiting komen door jouw menselijkheid. De mensheid, dat zijn wij samen als geheel. Dat heet Ubuntu.” Desmond Tutu.

blckbx

In de dagen voor mijn vertrek was het mij gelukt om Flavio en het bestuur na maanden van radiostilte weer met elkaar aan de tafel te krijgen. Een kwestie van positieve energie in beide ‘kampen’ pompen en dat is aan mij wel besteed. Het gesprek leverde niks op, want de vertrouwensbreuk was al te groot geworden. Of misschien was Flavio al te ver met het opzetten van zijn nieuwe kanaal, om nog echt nieuw water bij de wijn te kunnen doen.

In de dagen voor mijn vertrek viel het me bar tegen hoe mensen, die claimen ‘wakker’ te zijn, toch in staat waren om voor het ene of het andere narratief te kiezen. Het lukt hen blijkbaar niet om boven partijen te gaan staan en goed en eerlijk nieuws belangrijker te vinden dan emoties, meningen en oordelen. Een gemiste kans voor velen en ik vertrok dan ook met een naargeestig perspectief over zowel de gelovige Thomassen als ook de wakkere medemens. Jammer.

A Soulful Community

Mijn prille community achterlaten vond ik ook een risico. In hoeverre zijn de huidige leden in staat zich echt tot de community te committeren, of is mijn community niets meer dan een kanaal om Igor te kunnen volgen? Die vraag begroef ik gedurende mijn retreat in mijn achterhoofd. Ik zou het wel zien als ik weer thuis kwam en aan het werk ging. Dat doe ik overigens per vandaag.

Geen nieuws betekende vooral geen afleiding en dus tijd voor mijn eigen gedachten. Wie ben ik? Wat drijft mij? Waar sta ik over een paar jaar? 

Al snel ontdekte ik, dat het focussen op problemen er al jaren voor zorgde, dat ik ’s nachts wakker lag, me boos voelde en de wereld wilde verbeteren. Verbeten viel ik dan in het vroege begin van de dag weer in slaap, om twee uur later half uitgerust wakker te worden.

De duiveltjes verwelkomen en bedanken

In één van de boeken die ik mee had las ik iets interessants. Ik kende de materie al, maar op sommige momenten merk je dat je brein pas klaar is om iets nieuws te leren, als het zover is. Mijn negatieve gedachten kon ik, met wat ik las, verwelkomen als een gast, in plaats van ze te willen verbannen of mij ermee vereenzelvigen. Die boosheid, angst of frustratie over mijn eigen financiële positie, het uitblijven van succes in zoveel projecten die ik de afgelopen vijf jaren ondernam en nog veel meer andere zaken, waren geen vijanden, maar gewoon gedachten en emoties. Ik las een les van een man, die kampte met gevoelens van eenzaamheid. Hij zei voortaan: “Dag eenzaamheid. Kom erbij zitten, dan maken we het gezellig samen.”

Dat kon ik ook doen met mijn verdriet, zorgen en stress over het leven dat ik verloor in 2017 en de zorgen over de toekomst, die mij sindsdien met grote regelmaat parten speelden. “Dag zorgen, boosheid en frustratie. Zullen we samen een leuk feestje bouwen?” In plaats van onder mijn huid te kruipen en me onmogelijk te maken voor mijzelf en mijn omgeving, feestten ze gezellig mee en openden ze mijn ogen voor de schoonheid van het land en de liefde en goede bedoelingen van de mensen om mij heen.

Regenbogen en Ubuntu.

Onze reis van ruim vijfduizend kilometer begon met een regenboog, op de N1 tussen Worcester en Matjiesfontein en hij eindige met een dubbele regenboog, vanuit onze kamer in Umhlanga, bij Durban. 

Voor mij is de regenboog een zegening voor geluk, voorspoed, veiligheid en bescherming. We zijn dan ook heelhuids en zonder problemen thuisgekomen en over 13 dagen breekt een nieuwe tijd voor mij aan. Een tijd van verzoening. Een tijd van mensen helpen over hun ego heen te stappen en voor hen die dat niet kunnen, ze hun eigen weg te laten bewandelen. Een tijd om te leven en te laten leven.

Aartsbisschop Desmond Tutu zegt het mooi in een boek dat over hem verschenen is: “Mijn menselijkheid kan pas tot uiting komen door jouw menselijkheid. De mensheid, dat zijn wij samen als geheel. Dat heet Ubuntu.”

Dus… tot over 13 dagen. Dan meng ik me weer in het maatschappelijk debat en stiekem kunnen jullie mij al zien in de nieuwe promo van blckbx, die vandaag gepresenteerd wordt. En ook Flavio en zijn team blijven goede vrienden met wie ik graag in de toekomst hoop samen te werken. Zo hoort het, vind ik.

Lieve groet, 

Igor van Kaam

Omdat je verlangens zich eeuwig en altijddurend vernieuwen, mag je gerust vertrouwen dat er altijd weer een nieuw verlangen komt. Verlangen is iets moois, maar werkt alleen wanneer je verlangt uit dankbaarheid voor wat je al hebt. Niet uit het verlangen naar iets anders of iets beters, want daarmee geef je aan dat je over het huidige niet tevreden bent. Ontevredenheid als vertrekpunt, levert nog meer ontevredenheid op.
Voel je welkom bij A Soulful Community. https://tinyurl.com/yz2zsyf9