Geboortebeperking klinkt zo ‘Chinees’, dus daarom verpakken we het leuk.
Igor van Kaam

Wie de verkiezingsprogramma’s van de meeste neo-liberale politieke partijen erop naleest vindt een aantal standpunten over zaken, die een negatieve invloed hebben op de groei van de wereldbevolking. Te denken valt aan:

  • Euthanasie

  • Abortus

  • Voltooid Leven

  • LHBTQI en transgender

  • Bezuiniging op de zorg

  • Bevorderen van het gebruik van anti-conceptie

Vinden we ook standpunten die de bevolkingsgroei in stand houden of die geen mensenlevens kosten? Natuurlijk. Het ‘vertrouwen in de wetenschap’ tijdens de coronapandemie leek een belangrijk wapen om zoveel mogelijk mensenlevens te redden. Maar gelet op de huidige oversterfte, kun je je afvragen of de interventies ten tijde van ‘Covid-19’ wel zo bevorderlijk zijn geweest voor de bevolkingsgroei. Nu blijkt dat het virus inderdaad uit een wetenschappelijk laboratorium ontsnapt is, hebben we heel wat te ‘danken’ aan “de wetenschap”, die zo goed voor ons zou moeten zorgen.

Het leveren van wapens in de strijd tegen Rusland zal ook niet veel mensenlevens gaan besparen. Daarvoor is het beter een staakt het vuren overeen te komen en met Rusland aan de onderhandelingstafel te gaan zitten.

De enorme inflatie zal de armoede, de honger en de stress onder mensen ook alleen maar doen toenemen. Iets waarvan we de komende jaren de gevolgen ook nog gaan zien, verwacht ik.

En het beleid ten aanzien van de boeren lijkt de wereld vooralsnog op een voedseltekort te doen afstevenen. Nog los van het feit dat door de Green Deal de energie-tekorten en energiekosten dusdanig zijn opgelopen, dan transport van voedsel over de wereld en daarmee het eten zelf, onbetaalbaar gaat worden.

Kortom, het ziet er slecht uit voor de groei van de Westerse wereld.

Waar blijft het stimuleringsbeleid van het stichten van een gezond gezin, met twee kinderen op basis van één goed salaris, waarbij een eventueel tweede inkomen voor wat extra ruimte in de portemonnee, wat meer luxe of een beter gevulde spaarrekening kan leiden?

Zijn er nog politieke partijen die een dergelijke manier van samenleven propageren? Het is namelijk wel hoe een groot deel van de samenleving haar leven wenst in te richten, los van een eventuele echtscheiding natuurlijk.

Tegenwoordig worden kinderen al vanaf jonge leeftijd aan het twijfelen gebracht over of ze een jongetje zijn of een meisje. Niet door de ouders meestal, maar op school wordt hen regelmatig verteld dat het okay is om te onderzoeken hoe jij je voelt in je lijf. Nu is er heel weinig op tegen om kinderen op jonge leeftijd uit te leggen dat niet alle mannen op vrouwen vallen en niet alle vrouwen op mannen. Het is prima om duidelijk te maken dat sommige mensen graag van geslacht zouden willen veranderen, omdat ze zich niet thuis voelen in hun lichaam. Dat snap ik allemaal, maar om hierover al in groep 4 te beginnen en deze kleine groep neer te zetten als slachtoffers van een maatschappij vol onbegrip gaat mij wat ver. 

Ik ben geboren in een conservatief gezin in een middelgrote stad in Noord-Brabant en mij is nooit verteld dat ‘andere mensen’ minderwaardig zouden zijn. Ik ben opgevoed met respect voor zowel homo’s, hetero’s, ‘buitenlanders’ en transseksuelen. Dat was een normaal onderdeel van onze opvoeding en dat maakte mijn ‘uit de kast komen’ een feestje. 

Mijn vader werkte als tekenaar bij een betonfabriek en daar kwamen in de jaren ’70 de eerste gastarbeiders uit Marokko werken. Mijn vader sloot vriendschap met deze mensen en we gingen zelfs een paar keer op de thee (met veel suiker) bij één van die mannen. Ik heb van jongs af aan geleerd hoe het moet voelen om in een vreemd land je eigen bestaan op te bouwen. We zijn het nu zelf aan het doen.

Zijn we met teveel mensen op aarde?

Dat hoor je wel eens zeggen. Maar als je beseft dat alle mensen op de wereld passen op een gebied zo groot als Manhattan, dan valt het allemaal blijkbaar nog wel mee. En dan hoor je zeggen: “Maar hun footprint is te groot voor deze wereld.” Dat zou kunnen, maar dat is niet de schuld van die mensen. Vanuit de industriële revolutie is de adel vervangen door investeerders en zij hebben mogelijk gemaakt dat alles waar de gemiddelde 18e eeuwse mannen en vrouwen van konden dromen inmiddels is uitgekomen. Uitvindingen die leidden tot communicatiemiddelen, huishoudelijke apparatuur, computers en transportmiddelen schoten als paddestoelen uit de grond omdat ze aansloten op onze natuurlijke menselijke waarden: de natuurlijke behoefte aan comfort en gemak.

Dankzij slimme marketingtechnieken is de welvaart in de 20e en 21e eeuw tot ongekende hoogte opgedreven. De industrie speelde handig in op onze natuurlijke behoefte en verdiende daar miljarden mee, die deels ten goede kwamen aan de economie en de welvaart. In de jaren ’50, na de grote verliezen tijdens de Tweede Wereldoorlog, werd het gezin dan ook de hoeksteen van de samenleving.

Grenzen aan de groei en Karl Marx.

Die gedachte mocht zo’n 25 jaar bestaan, want toen ontstond de Club van Rome en begon te prediken over ‘grenzen aan de groei’. Aangeduwd door een telg uit de industriële Rockefeller-familie, die toch best veel garen gespind hadden bij de ontwikkelingen van die 20e eeuw, moest het roer blijkbaar om. Maar waar kwam die gedachte eigenlijk vandaan en klopte deze wel?

Hiervoor moeten we terug naar Karl Marx. Marx geloofde in een complot, waarin de rijke elite als doel had de arme mensen kapot te maken. Een beetje zoals de huidige Wappies kijken naar het World Economic Forum, zeg maar. In zijn ideologie droomde Marx ervan, dat alle mensen gelijk waren en dat ze binnen één bepaald systeem zouden moeten passen, volledig gereguleerd en zonder individualistische fratsen. Hij wilde uitbuiting van arbeiders en slaven voorgoed tot een einde brengen, maar om dat te doen wilde hij de macht bij de overheid leggen.

Het artikel ‘Grenzen aan groei’ van de Club van Rome was achteraf gezien een slim plan om Marxistische denkbeelden om te zetten tot een kapitalistische machtsorde. Dus niet een grote overheid die de wereldbevolking zou aansturen, maar een industriële regering, waarin alle geldstromen via één Centrale Bank verlopen. Een bank van de Rockefeller, natuurlijk. Nu de wereld haar welvaart had en de hippies en dolle mina’s de laatste mensenrechten beklonken hadden, werd het tijd om opnieuw een schaduw over de mensen te werpen: “Jullie zijn schuldig aan vervuiling en daarmee aan de vernietiging van onze planeet.” 

Angst als dwangmiddel?

Hoe kon de nieuwe, jonge en welvarende burger aan zijn verstand worden gebracht, dat hij maar beter de industrie kon volgen en niet de overheid? Maar dat hoefde helemaal niet!! Die overheid kon gemakkelijk aan boord worden gehaald onder het motto: “If you can’t beat them, join them.” Het idee van publiek-private samenwerking vatte vlam en vanaf dat moment kon de industrie zich vrijelijk gaan bemoeien met wetenschappelijk onderzoek, waarheidsvinding, nieuwsgaring, onderwijs, cultuur en infrastructuur. 

Rechtse politici noemen deze stroming ook wel het cultuurmarxisme, omdat de industrie en haar economische drang naar efficiency en wetenschap zo ver is doorgedrongen in onze samenleving. Iets is vandaag de dag pas nuttig als het wetenschappelijk bewezen is. Kunst, cultuur en architectuur staan in dienst van functionaliteit en rationaliteit. Elementen als liefde, romantiek, emotie en mystiek worden in daarbij volledig over het hoofd gezien of zelfs gedemoniseerd. Met andere woorden: De menselijke maat verdwijnt.

Voorstanders van een belangrijke rol voor de overheid en de wetenschap in de samenleving zetten het cultuurmarxisme liever weg als een complottheorie. Deze groep noemen we de liberalen of de neo-liberalen. De waarheid ligt waarschijnlijk in het midden en het label ‘complottheorie’ wordt waarschijnlijk ingezet om de rechtste tegenstanders zo veel mogelijk wind uit de zeilen te halen.

Wat we zien is dat architectuur langzaamaan weer wat frivoler wordt en dat innovatiedrang langzaam op zijn einde loopt. Alles is wel zo’n beetje uitgevonden en de volgende stap kan alleen maar zijn, dat computers, robots en kunstmatige intelligentie ons dagelijkse leven gaan overnemen, waar ze nu al een rol vervullen. Alleen de meest uitgesproken politici zijn hierop tegen, samen met, naar ik geloof, het grootste deel van de mensheid zelf. De mens gedijt helemaal niet in een vierkante wereld.

Met een omweg terug.

Dat brengt mij met een omweg terug naar mijn antwoord op de vraag, waarom zoveel politieke partijen het gezin niet langer omarmen en graag ruimte willen bieden aan ideeën, om minder mensen op deze aarde te krijgen. In een wereld waar computers en kunstmatige intelligentie het voor het zeggen hebben, hoeven mensen eigenlijk alleen nog maar te consumeren. Werk en vrije tijd zullen in dat kader steeds meer in elkaar gaan overlopen en dus krijg je een groeiende groep van ‘nutteloze eters’. Die groep kan de planeet enkel maar belasten en daarom is het een logische volgende stap om, met één globale industriële wereldregering, zoals deze nu door de WHO in de vorm van de globale pandemie-wet wordt geïnstalleerd (Minister Kuipers is vóór!), de wereldbevolking zo efficiënt en klein mogelijk te maken en (voor de overblijvers) de macht van de industrie en de banken zo groot mogelijk te maken. 

Wij zullen het dan goed hebben, omdat we niet meer door Das Kapital worden geregeerd, maar in vrijheid mogen genieten onder het toeziend oog van Artificial Intelligence. Ik denk dat het niet zover zal komen, omdat de krachten achter dit economische machtsspel geen enkel idee hebben wat liefde is. En laat nou alle andere levende wezens op deze planeet het juist alleen met liefde doen. Als dit doorzet, sterft de mens snel uit. Mislukt het, dan komt het door de liefde.

Igor van Kaam

X