Vliegend boven de woestijn, onder een adembenemend schitterende sterrenhemel, de geelverlichte nederzettingen onder mij aanschouwend, besef ik mij ineens dat de mens niet langer nomade is. De mens is gestopt met rondtrekken en lijkt daarmee letterlijk en figuurlijk tot stilstand gekomen. Stilstand is achteruitgang, zo weten we, …en dat is al een verdomd lange tijd aan de gang.

Hoe bedoel ik dat en nog belangrijker, wat zijn de gevolgen voor onze toekomst?

Van nature zijn mensen nomadische wezens. De wereld verkennen zit in ons DNA. Mensen trekken in kleine groepen door gebieden, op zoek naar voedsel en veiligheid, met de seizoenen als beweegreden en de sterren als hun kompas. Op deze manier is de Homo Sapiens ooit vanuit zuidelijk Afrika verspreid geraakt over de wereld. Het is om die reden dat de mens, of laat ik het persoonlijker maken, dat wij ons sociale gevoel ontwikkeld hebben. Dat we graag bij een groep willen horen en maar moeilijk blenden met vreemde groepen en anderssoortigen. Zij vormen immers een bedreiging voor onze eigen sociale groep. De menselijke houvast ligt verankerd in onze sociale omgeving, niet in de fysieke plek waar we ons bevinden.

Wij zijn vast en zeker om een totaal logische reden stil gaan staan, maar daarmee negeren we een deel van onze belangrijke natuurlijke prikkels en vergeten deze zo langzamerhand. Sommigen trekken nog wel een beetje rond, maar in feite wonen we in onroerend goed, in vaste dorpen, vaste steden en dragen we ons bezit niet langer mee op onze eigen rug of die van ons vee.

Kleine uitzondering: Nederlanders wonen gemiddeld maar 7 jaar in hetzelfde huis. De prikkel om af en toe van omgeving te veranderen krijg je er blijkbaar niet zomaar uit.

• Door te settelen in permanente nederzettingen en daar in principe niet meer weg te gaan… 
• Door ons constant te beschermen tegen de invloed van de seizoenen…
• Door niet langer meer de sterren meer te volgen, maar door onszelf bedachte wetten en regels…

…zijn we als mensheid misschien wel onze laatste fase in gegaan. Een fase die best enkele duizenden jaren kan duren, maar uiteindelijk tot het verdwijnen van de mens op aarde zal leiden. Survival of the most adaptive. Nou, dat adaptieve is een heel eind aan het verdwijnen. “De natuur past zich maar aan ons aan.”

Jemig, gaat de mensheid uitsterven?

Ja zeker, maar dat is niks nieuws. Elk levend wezen op aarde kan en zal ooit uitsterven. Daarvoor is ons universum aan teveel verandering onderhevig. Het verschil is, dat de mens zijn vroegtijdig uitsterven volledig aan zichzelf te danken zal hebben. Zolang wij onze eigen wetten en regels belangrijker vinden dan de grenzen en de wetten van de natuur, blijven we een doodlopende weg volgen. Bovendien krijg ik de indruk dat het inmiddels al te laat is om het tij te keren.

Volgens die zelfbedachte wetten en regels mogen we bijvoorbeeld niet langer discrimineren. Terwijl discriminatie en het maken van onderscheid tussen de één en de ander nu juist een overlevingsmechanisme van de mens is. Wanneer wij zomaar met iedereen door één deur moeten kunnen, verliezen we onze identiteit. We weten dan niet meer waar we bij horen en ‘de eigen soort’ wordt onherkenbaar en niet langer te onderscheiden. Een grijze massa zonder enige cohesie, waar onderling wantrouwen de boventoon zou voeren. We zouden wezenloos worden; grijze muizen.

Wat beweegt mensen om te streven naar gelijkheid, in plaats van diversiteit?

Niet met iedereen door één deur kunnen betekent niet dat we vijandig tegenover andersoortige mensen zouden moeten staan. We zijn echter beslist niet hetzelfde en we hoeven elkaar ook beslist niet hetzelfde te behandelen. Juist de drang om eenheidsworst van mensen te maken, doet de kans op onderlinge agressie toenemen. Immers, je buur is niet langer herkenbaar als je beste vriend. In een ‘grijzemuizensamenleving’ verdwijnt het belang van ‘de kudde’. Toch kneden de door ons bedachte wetten ons tot eenheidsworst. Hoe komt dat eigenlijk?

Wel, hoe langer ik daarover nadenk, hoe meer het me duidelijk wordt dat dit een idee is geweest van onze leiders. De mensen die wij in het verleden de regie over onze gebieden hebben gegeven (of die deze op een wat minder democratische wijze genomen hebben, zoals bij onze Europese koningshuizen het geval is). Machthebbers hebben baat bij een homogene groep onderdanen, die ze graag zo plat mogelijk slaan. 

Hoe mooi is het, wanneer je dat kunt doen onder het mom van: Gelijke Rechten. Egalité. Dag weerstand!

Het tegenovergestelde zie je terug in sommige Afrikaanse landen, waar verschillende stammen de scepter zwaaien en waar een gekozen regering maar lastig voet aan de grond krijgt. Europeanen gruwelen van een op dergelijke wijze georganiseerde samenleving, blijkbaar, maar je zult maar bij zo’n stam horen en weten waar je aan toe bent als individu. Weten bij wie je thuis hoort… heerlijk lijkt me dat.

Zijn er nog meer redenen te bedenken, waarom de mens zijn eigen uitsterven regisseert?

Die zijn er zeker. Zolang we onszelf en onze eigen regels en wetten belangrijker vinden dan die van de natuur, lopen we het gevaar dat we de natuur willen gaan conserveren en beheersen, in plaats van dat de natuur ons beheerst. Wij maken onderdeel van de natuur uit en de natuur stuurt ons. Door natuur-conservatisme, vaak uit pure natuurliefhebberij (lees: volstrekte onwetendheid over wat de natuur precies inhoudt en drijft) zijn we de strijd aangegaan met Onze Natuur, om te kijken wie de sterkste van ons tweeën is. Een tikje schizoïde, als je het mij vraagt.

Omdat we onze steden en dorpen nu eenmaal op vaste plekken hebben gebouwd, komt het ons maar wat slecht uit dat de natuur constant in ontwikkeling is. Rivieren verleggen zichzelf, treden buiten hun oevers of drogen op. Zandkusten verplaatsen zich; ze verstuiven door stormen en getijden. Bos- en heidegebieden gaan regelmatig in vlammen op en bergen en rotsgebieden zijn onderhevig aan erosie en verval. Onze steden en dorpen zijn niet bedoeld om te blijven bestaan, maar volgens onze eigen wetten en regels moet de natuur zich maar aanpassen aan onze leefwijze en gaan we de natuur letterlijk en figuurlijk blokkeren. Monumentenzorg en Unesco Werelderfgoed dragen hier op vreedzame wijze aan bij.

Geneeskunde.

Zo ook de medische wereld. Als er één onderdeel van onze samenleving is, dat zich verder dan alle andere verwijderd heeft van Onze Natuur, dan is het de geneeskunde wel. In Onze Natuur zijn cyclische processen van opbouw, bloei, verval en vervanging gaande. De vier seizoenen, Lente, Zomer, Herfst, Winter, kun je herkennen in je eigen levensfasen en op nog kleinere schaal in de cellen waaruit ons lichaam gevormd wordt. Daarbij is in Onze Natuur geen sprake van ziekte, maar van louter behoud / herstel van balans en groei. Dat moet ik uitleggen…

Angst voor de dood

Elk dier zal zich in normale toestand lekker voelen. De natuur is zijn voedingsbodem en dat wat zijn lichaam aangeeft nodig te hebben is zijn menu, dat volledig wordt bepaald door de seizoenen en zijn habitat. Voor elke uitdaging is er een oplossing. Voor elk tekort een aanvulling.

Wij mensen hebben ongelukkigerwijs onze eigen regels bedacht. We eten niet langer wat de natuur ons voorschotelt, maar waar een goede winstmarge op te behalen is. Deze waanzin maakt, dat we constant uit balans zijn en in plaats van de oplossing daarvoor in de natuur te zoeken, we chemische medicijnen bedacht hebben. De aloude medicijnman wist voor welk tekort Onze Natuur de juiste oplossing had. Die kennis was door alle generaties vòòr hem doorgegeven en dat systeem werkte zo’n 150.000 jaar, tot 1850 om precies te zijn, eigenlijk prima. En werkte het een keer niet, dan ging je dood. Maar de dood was tot die tijd zo Natuurlijk, daar vochten we niet tegen.

Het Christendom.

Onze westerse angst voor de dood, waarschijnlijk ingegeven door de Rooms Katholieke Kerk en haar duivelse management, in combinatie met een slimme zakenman, John Rockefeller, die bedacht dat je van de restproducten van olie allerlei zogenaamde geneesmiddelen kon maken, hebben ons de fuik in gedreven. Een fuik, die tijdens de coronapandemie tot een waar dieptepunt in de geschiedenis van de mensheid heeft geleid. 

Een door de mens zelf gecreëerd biowapen ontsnapt uit een laboratorium en vervolgens grijpt de macht haar kans om, tegen alle grondrechten en elke vorm van wetenschap in, de gehele samenleving, zeven miljard mensen, te gijzelen, op te sluiten, onderling te verdelen en te behandelen met een uitermate dubieus middeltje, dat vaccin genoemd moest worden, om dit vervolgens ‘uit veiligheidsoverwegingen’ te registreren in een digitaal paspoort. 

Een scenario dat niet alleen miljoenen doden tot gevolg heeft (en nog gaat hebben), maar dat ook de wereldeconomie naar de rand van de afgrond gebracht heeft, zodat een gecreëerde behoefte ontstaat aan één digitale munt, één globale regering en zeven miljard slaven die, door hard te werken en net genoeg te verdienen, als paarden in een tredmolen de boel draaiende houden. Klinkt als een doemscenario en zo heet wordt de soep nu nog niet gegeten, maar iedereen in met een arbeidscontract zal dit systeem direct herkennen.

Maar wacht… zei je nou net duivels management?

Ja dat zei ik. De menselijke beschaving is aan haar uitsterven begonnen op het moment dat we ons in steeds grotere groepen lieten onderwerpen aan machthebbers en daarmee Onze Natuurlijke stammen en het nomadenbestaan ontrouw werden. De ‘duivelse gedachte’ is de gedachte van de machthebber, die uit pure behoefte aan management en efficiency een zo groot mogelijk gebied wil besturen met een zo braaf en homogeen mogelijk volk. Dat volk moet net te dom en slecht opgeleid zijn om niets door te krijgen en net genoeg tevreden gehouden worden om niet de macht te willen grijpen of te corrumperen. De machthebber bestuurt de media, de scholen en de banken om dit opiate systeem in stand te houden. Hoe positief je ook over scholen denkt, het is een product uit het Eerste Industriële tijdperk en het is ingericht om arbeiders te produceren die niet verder na denken over Onze Natuur, het leven en de zin ervan. 

Op zondag werd je dat in de kerk nog eens extra stevig op de mouw gespeld, met dreigende woorden over hel en verdoemenis.

De duivel bestaat, maar wij herkennen hem helemaal niet.

De vorige alinea vat het prima samen. Er is een machthebbende laag, die streeft naar efficiency en natuurlijk naar continuïteit van haar macht en vermogen. Die laag representeert de duivel, oftewel Satan. Niet de machthebbers als persoon; ze hebben geen hoorntjes of staarten, maar het pad dat zij kiezen, aanbidden en waar zij niet zonder kunnen, met dat pad kiezen ze voor de duivel, oftewel de Duisternis.

Het systeem dat zij hebben opgezet en waar mensen, waarschijnlijk uit onwetendheid en gemakzucht, zelf aan hebben meegewerkt, maakt dat de overheid een constant groeiende machtspositie inneemt, de burger net genoeg verdient om hem tevreden te houden en de rijke middenklasse via wetten, regelgeving en belastingvoordeeltjes in stand gehouden wordt om de armlastige burger een doel of ambitie te geven. Een verkapt gevoel van het hebben van een vrije keuze om ‘het te maken’ in het leven houdt de gemoederen kalm.

In plaats van aan cultuur of geschiedenis, ontleent de moderne mens zijn identiteit aan de plek die hij bekleedt op de maatschappelijke ladder. We staan niet langer naast elkaar, maar boven elkaar.

De Stad Atlantis

Of het sinds de Romeinen was, de Soemeriërs of voor mijn part de stad Atlantis, vanaf het moment dat de mens stopte met volgen van Onze Natuur en begon met het volgen van haar eigen wetten en regels, zijn we letterlijk op een doodlopend spoor gekomen. Een ‘duivels spoor’, dat leidt tot de hel op aarde.

Onze machthebbers zijn zó bang om hun macht te verliezen, dat ze van alles verzinnen om deze te kunnen behouden. Angst en macht zijn de broeders van de duisternis.

De Rooms Katholieke Kerk verzon een Paus als vertegenwoordiger van God op aarde en aan wie iedereen moest gehoorzamen. Ze verzonnen de Hel en de Hemel om mensen te kunnen onderdrukken en te doen gehoorzamen aan hun wetten en regels, terwijl achter de schermen in de met goud beklede kathedralen en de kloosters en kapellen werkelijk elke zeden werd gebroken en geschonden.

Om in de 20e en 21e eeuw mensen koest te houden, verzint het duivels rapalje problemen als inflatie, klimaatcrisis, pandemieën en immigratie door zelfgecreëerde en gesubsidieerde oorlogen. Het feit dat al deze crises momenteel zo snel op elkaar volgen, heeft alles te maken met een plan van de Verenigde Naties, dat Agenda 2030 heet. Het is een duivels project vermomd als sprookjesboek.

Agenda 2030

Deze Agenda 2030, die is ondertekend door alle lidstaten van de Verenigde Naties en dus ook door onze premier Mark Rutte, lijkt ogenschijnlijk een aantrekkelijk ambitie om de wereld te redden van alle door de VN en trawanten zelf verzonnen crises. Het is een wolf in schaapskleren, want het is in wezen een ultieme reorganisatie van de samenleving  om de wereld onder één globale regering te brengen. Onder hun definitieve macht. Wat de Rooms Katholieke Kerk net niet gelukt is, moet haar 21e eeuwse nakomeling, de Verenigde Naties, eindelijk gaan lukken. Satan wil regeren op aarde.

Agenda 2030 luidt het einde in van de verschillende culturen, die we door technologie al in rap tempo verdreven hebben zien worden naar musea en tentoonstellingen. Before they pass away heet het boek van Jimmy Nelson, waarin onze oude stammenculturen nog zijn terug te zien. Gelukkig bestaan er nog veel stammen en dragen hun nakomelingen ze verder de toekomst in. Een toekomst die er voor de steeds kleurlozer wordende westerling erg somber uitziet.

Kunnen we dan nog iets doen?

Nee, niet echt. Zoals ik al schreef zijn we gewend, of beter nog, verknocht geraakt aan technologie, aan onze digitale identiteit op social media en aan dubbel geïsoleerde woningen en gemakkelijke pinpassen. Heb je je nooit afgevraagd waarom iedereen eigenlijk een bankrekening moet hebben om mee te kunnen doen in de samenleving? Nee, dat is geen wettelijke plicht, maar probeer maar eens zonder bankrekening te leven. Met cash en ruilmiddelen.

Die bankrekening wijst je precies in de juiste richting, als je op zoek gaat naar waar het probleem zich bevindt. Allereerst, die duivel is onder ons en ook jij en ik kunnen in de ban van die duivel raken, voor zover we dat niet al zijn. Ben jij belust op het maken van veel winst? Zie jij de samenleving als een maatschappelijke ladder waar je zo hoog mogelijk in dient te klimmen? Kun jij liegen of anderen schade toebrengen om jouw eigen plek in de samenleving veilig te stellen? Dat zijn beginnende tekenen.

De mensen die de banken bezitten en besturen handelen pas echt ‘duivels’. En dat woord duivel bedoel ik hier niet als scheldwoord (voordat Kamervoorzitter Vera Bergkamp weer gaat ingrijpen) maar als ‘vertegenwoordiger van het kwade in mensen’. Wie bezit de banken? Wie bezit het scharnierpunt tussen de samenleving en haar bestaansmiddel, onze economie? Precies, de banken zijn het bezit van een paar families, waaronder diezelfde Rockefeller en de familie Rothschild.

Achteruit uit de fuik?

Er zijn ongetwijfeld talloze oplossingen te bedenken, die waarschijnlijk nooit gaan plaatsvinden, maar ik zal er hier twee opperen. Nooit gaan plaatsvinden, omdat we letterlijk en figuurlijk vastgeroest zitten: “Met zijn allen in een fuik en achteruit zwemmen is te moeilijk.”

De eerste oplossing is om over te stappen van democratie naar anarchie zónder socialisme. Anarchie betekent letterlijk ‘geen regering’. De overheid wordt dan gereduceerd tot een dienstverlener zonder macht; overhead dus. Infrastructuur, zorg en energievoorziening kun je prima bij zo’n overheid onderbrengen. Het management is gekozen en wordt regelmatig vervangen. Het socialistische anarchisme, zoals we dat kennen uit de vorige eeuw, wilde tevens privébezit afschaffen. Dat klinkt heel natuurlijk, maar het zal leiden tot een grijze, communistische brij en het zal de veelkleurigheid van ieder mens teniet doen.

Bij de vorm van anarchie die ik bedoel, is de samenleving opgedeeld in natuurlijke groepen. Dat kan geografisch zijn, maar ook op het gebied van gezamenlijk belang of interesse. Denk bijvoorbeeld aan samenwerkende dienstverleners of producenten, bijvoorbeeld binnen de voedselketen. Niemand heeft totale macht of controle en elke positie is tijdelijk, op basis van volledige competentie en op basis van instemming met alle stakeholders.

De tweede oplossing is, om banken uit het systeem te halen en te stoppen met globale politiek. Maak landen zo klein mogelijk, zo soeverein mogelijk en breng de samenleving terug naar kleine, cultuurgebonden gebieden. Limburg, Brabant, Friesland, Zeeland; laat het verschillende landen worden onder eigen bestuur. Maar vooral: schaf de banken af en laat provincies lokaal, desnoods digitaal in de vorm van crypto, ons geld beheersen. Laat goud niet langer de waarde van een munt bepalen, maar de hoeveelheid arbeid die een samenleving bezit. Dat is het echte kapitaal van een samenleving. Je kunt nog zoveel grond of goud bezitten, zonder boer komt er geen graan en groeit er enkel wat gras.

Door goud te vervangen voor arbeid maak je de samenleving eigenaar van de samenleving en worden banken overbodig en zijn ze niet langer de baas.

Zegt het voort.

Natuurlijk zijn er nog veel meer oplossingen denkbaar. Ik ben maar een filosoof en geen econoom. De strekking van mijn verhaal is, dat de duivel, waar de Rooms Katholieke Kerk zo’n stom verhaal over heeft gesponnen, letterlijk onder ons woont en dat die duivel alles is dat ons doet wegkijken van een leven in harmonie met Onze Natuur. Met het Licht dat in ons en in de hele Schepping brandt en nooit kan doven. 

Door letterlijk de strijd aan te gaan met de natuur, zijn we de strijd aangegaan met de liefde, met het licht en met het leven zelf. En het andere einde van die stok noemen we de duivel, het ontbreken van licht, van leven, van liefde.

Ik durf niet te hopen nog mee te maken dat we de duivel uit de samenleving zullen verbannen, maar ik zal de dag bij leven en welzijn prijzen, als het zo ver komt. En we zullen gelukkig zijn. 

Gewoon gelukkig zijn, zoals vogels in de lucht, vissen in het water en apen in het oerwoud. 

Gelukkig zijn met alles wat het leven ons biedt. Gelukkig zijn in licht.

Igor van Kaam